Ademen is leven

Ademen geeft ruimte

Op dit moment onderga ik ademsessies bij een hele fijne, liefdevolle therapeut, Marlies Vinkhuyzen. Nu heb ik al heel wat gedaan aan zelfbewustwording en verwerken van oud zeer. Maar in deze ademsessies word ik uitgenodigd diep en verbonden te ademen en alles wat er in het ademen naar boven komt te ervaren. Het verbaast me dat er nog zoveel opgeslagen ligt in mijn lichaam en dat het met zoiets ‘simpels’ als verbonden ademhalen naar boven komt. Alles komt voorbij: verlatenheid, alleen voelen, bang zijn, letterlijk pijn ervaren in mijn lichaam, etc. Ook nodigt ze me uit om emoties toe te staan op het moment dat ze naar boven komen en ruimte te geven ze te uiten. De niet geuite tranen mogen stromen en alle vastgezette spanning mag ontspannen. Hoe mooi is dat: te voelen dat dit echt ruimte geeft. Ik ben dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en ik ben mijn ademtherapeut heel dankbaar voor haar liefdevolle ondersteuning en zijn. Haar uitspraak: “The only way in….is out” vind ik zo prachtig!

Ademen en zijn met wat er is

Dat is nog best een dingetje, want wie wil nou zijn met onprettige gevoelens? Vaak doen we van alles om van de onprettige gevoelens af te komen. Wat zeg nou eerlijk: het voelt niet fijn om een druk op je borst te voelen, gespannen kaken, nek, schouders of een afgeknepen derde chakra te ervaren. En wie vindt het nou fijn om gevoelens als eenzaamheid, verlatenheid of verdriet toe te staan? Daar lopen we het liefst met een boog omheen. In het hier en nu is er toch niets aan de hand? Maar de onverwerkte trauma’s van ons innerlijke kind beïnvloeden ons in hoe we reageren op situaties, stress en hoe we omgaan met relaties. Een meningsverschil met een vriend of partner kan ons diep raken en vaak snappen we niet waarom we zo getriggerd worden. Het kan dan voelen alsof iemand in een diepe wond roert. Het liefst duwen we dit gevoel weg en zijn we ons niet bewust van het geschenk dat deze persoon ons geeft, namelijk de kans om een oude wond te helen. Wie neemt er op zo’n moment of even later de tijd om stil te staan bij wat er nou geraakt werd en dat gevoel toe te staan?

Wanneer verwerk je nu eigenlijk echt iets?

Het zijn de onverwerkte trauma’s van het kind in ons die de aandacht vragen, die gezien en gevoeld willen worden en die in ons dagelijkse leven invloed op ons hebben, die ons vast zetten, waardoor we niet vrij stromen. Hoe fijn is het als het kind in jou of mij wel de ruimte krijgt om te mogen huilen, schreeuwen, hunkeren, lachen, haar pijn mag laten zien? Haar bevrijden van pijn en verdriet die nooit helemaal gevoeld en gezien zijn. Dat betekent: niet meer wegvluchten en wegslikken, maar werkelijk naar binnen gaan en overal in ademen. Ja, dan voel je je momenten heel alleen, verlaten, doet je hele lichaam pijn, weet je even niet meer wie je bent of wat te doen. Maar het leven stroomt helemaal door je heen, je lichaam laat opgeslagen stress los en je innerlijk kind voelt zich gezien. En dat het mooiste cadeau datje aan dat kind (en dus aan jezelf) kunt geven. En haar dankbaarheid zal groot zijn. In het alleen zijn voel je verbondenheid. Verlatenheid wordt elkaar weer vinden. Pijn herken je als een signaal van jouw kind dat roept om aandacht en nu ben je bereid om het die aandacht, vertrouwen en liefde te geven die het zo lang heeft moeten missen. Dit gun ik jou!